Η ώρα της κρίσης – σκέψεις και προβληματισμοί
Δημοτικές – Περιφερειακές εκλογές 2023, η τελευταία πράξη.
Την Κυριακή θα γνωρίζουμε τη νέα Δημοτική Αρχή στην Καστοριά και τη νέα Περιφερειακή Αρχή Δυτικής Μακεδονίας, η θητεία των οποίων θα έχει ισχύ για τα επόμενα 5 χρόνια.
Θα ξαναψηφίσουμε μετά, δηλαδή – καλώς εχόντων των πραγμάτων-, το μακρινό 2028!
Αντιλαμβάνεστε πόσο μεγάλη δέσμευση αποτελεί για την κοινωνία μας αυτή η απλή κίνηση να πάμε ξανά στην ίδια αίθουσα του ίδιου σχολείου που πήγαμε και την προηγούμενη Κυριακή και να ρίξουμε στην κάλπη 2 (όχι άδειους) φακέλους.
Ας κάνουμε ένα γρήγορο ταξίδι στο μέλλον, στο μακρινό 2028…
Σημερινοί 18άρηδες θα έχουν τελειώσει ή θα ολοκληρώνουν τις σπουδές τους, για να μπουν δυναμικά στην αγορά εργασίας.
Νέοι που σήμερα είναι κοντά στα ανέμελα 25, θα έχουν πιθανότατα τις δικές τους οικογένειες.
Κάμποσοι συμπολίτες μας θα έχουν βγει στη σύνταξη.
Κάποιοι θα ζουν πλέον αλλού. Οι σημερινοί υπερήλικες ίσως δεν ζουν καθόλου.
Όπως και να έχει, ένα είναι βέβαιο….σε 5 χρόνια θα είμαστε όλοι διαφορετικοί άνθρωποι. Όπως διαφορετικοί ήμασταν πριν από 4 χρόνια, όταν κανείς δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι θα μάθουμε να ζούμε με τον φόβο μιας πανδημίας. Ότι οι πόλεμοι δεν είναι κάτι που θυμόμαστε μόνο πριν από τις παρελάσεις, αλλά μπορούν να συμβούν παντού και ανά πάσα στιγμή, χωρίς προειδοποίηση. Ότι είμαστε όλοι εν δυνάμει μετανάστες, άστεγοι, ασθενείς. Ότι η κλιματική αλλαγή είναι κάτι που συμβαίνει τώρα και ακραία καιρικά φαινόμενα θα συμβαίνουν συχνά γύρω μας (ίσως και στον τόπο μας) καταστρέφοντας περιουσίες, καλλιέργειες, στερώντας ακόμα και ανθρώπινες ζωές. Ότι η τιμή της βενζίνης, του πετρελαίου και του φυσικού αερίου μπορούν να γίνουν τρομακτικά υψηλές. Ότι οι τιμές του ρεύματος και των τροφίμων μπορούν να φτάσουν σε ανεξέλεγκτα μεγέθη. Ότι μια ιατρική πράξη όπως είναι το εμβόλιο, μπορεί να διχάσει την κοινωνία περισσότερο από τις πολιτικές ή τις αθλητικές επιλογές. Ότι ένας οικονομικός κλάδος μπορεί να καταστραφεί με συνοπτικές διαδικασίες εξαιτίας απρόβλεπτων καταστάσεων, συμπαρασέρνοντας στην παρακμή μια ολόκληρη γεωγραφική περιοχή που εξαρτιόταν σχεδόν αποκλειστικά από εκείνον για δεκαετίες (από τα σαλόνια στα αλώνια, δηλ.). Ότι το σπίτι μας, η επιχείρησή μας, μπορεί να βγει σε πλειστηριασμό όπως του γείτονα. Ότι η πράσινη ανάπτυξη ήρθε για να μείνει με όλες τις πτυχές της. Το ίδιο και τα social media για τα οποία δεν μπορούσαμε να φανταστούμε 4 χρόνια πριν πόσο πολύ θα καθόριζαν τις ζωές μας και θα διαμόρφωναν ακόμα και τους χαρακτήρες και την προσωπικότητά μας….θα άλλαζαν την πολιτική!
Φανταζόμασταν μήπως την ραγδαία εξέλιξη της τεχνολογίας; Ενός πολύ χρήσιμου αλλά ταυτόχρονα πολύ επικίνδυνου εργαλείου αν πέσει στα λάθος χέρια; Μπορούσαμε να φανταστούμε ότι θα προτιμάμε να παραγγέλνουμε φθηνά προϊόντα από την Κίνα και να τα λαμβάνουμε χωρίς κόστη μεταφοράς σε σύντομο χρονικό διάστημα, αντί να στηρίζουμε το μαγαζί της γειτονιάς, της πόλης, της γειτονικής πόλης; Μας περνούσαν από το μυαλό τα “pass”; Θα γελούσαμε αν μας έλεγε κανείς το μακρινό ’19 ότι σήμερα θα στηρίζαμε τις ζωές μας σε κάθε market, fuel, travel, read, health, study, breath, sleep, feel, love, live…PASS!
Πόσα πολλά άλλαξαν σε αυτά τα 4 χρόνια! Ούτε να τα συνειδητοποιήσει μπορεί ο κοινός νους.
Πόσο αστείοι φαίνονται 2-3 κόμβοι, 5 μελέτες, κάτι αλλαγές κουφωμάτων και τάπητα στην αυλή, λίγη άσφαλτος στην Πέτρα και στον μισό γύρο της λίμνης, που ακούμε να κυματίζουν ως σημαίες των κατορθωμάτων τους Περιφέρεια και Δήμος, μπροστά σε όσα προαναφέραμε και άλλαξαν πραγματικά τις ζωές μας;
Αλλαγές που αγρίεψαν την κοινωνία μας και καθέναν ξεχωριστά από εμάς τους πολίτες. Έφεραν στα όρια τις σχέσεις μας με τους άλλους ανθρώπους. Μπροστά στον φόβο της ανεργίας, της φτώχιας, της ακρίβειας, της αρρώστιας, του περιορισμού της ελευθερίας, της καταστροφής και της απώλειας, προσπαθούμε σαν αγρίμια στην ζούγκλα να επιβιώσουμε βάζοντας σε δεύτερη μοίρα αξίες, αρχές, ευγένεια, λογική και σεβασμό.
Προσπαθώ να σκεφτώ τα κριτήρια με τα οποία ψήφισα πρώτη φορά για την αυτοδιοίκηση, μετά τα 18. Καταλήγω στο ότι ακολούθησα την “γραμμή” που πήρα από το σπίτι. Ήμουν μικρή και ανώριμη να “σηκώσω” την ευθύνη μιας τέτοιας σοβαρής απόφασης όχι μόνο για μένα αλλά και για τους συνανθρώπους μου… Κι αυτή ήταν η αλήθεια, αναγνωρίζω σήμερα. Σπούδαζα σε άλλη πόλη, ζούσα εκεί τον περισσότερο χρόνο…δεν με ενδιέφερε τόσο πολύ ποιος διοικούσε την Καστοριά και τι θα έκανε, τι έλεγε και τι άνθρωπος είναι αυτός που μιλούσε και ζητούσε ψήφο 2 μέρες πριν τις εκλογές. Με ενδιέφεραν τα έργα που γινόντουσαν εκεί που ζούσα γιατί εκείνα εξυπηρετούσαν την καθημερινότητά μου. Ποιο ίντερνετ και ποιες εφημερίδες/ραδιόφωνα για σφαιρική πληροφόρηση.
Μεγαλώνοντας κι επιστρέφοντας μόνιμα στην Καστοριά επέλεξα να ενδιαφερθώ. Να ακούω, να διαβάζω να αναρωτιέμαι τι πρεσβεύει κάθε υποψηφιότητα πριν πάω να ψηφίσω. Να αφιερώνω ώρες ακούγοντας συνεντεύξεις και διαβάζοντας προγράμματα, να διεκδικώ συζητήσεις με υποψηφίους. Να κρίνω αν κάποιος έχει κίνητρο την προσφορά ή το προσωπικό συμφέρον (είναι πιο εύκολο από όσο ακούγεται). Αν μιλάμε για υποψηφιότητα επανεκλογής, να συγκρίνω τι έλεγε, τι έκανε και κυρίως γιατί δεν το έκανε ο υποψήφιος εκείνο που θεωρούσε δεδομένο 4 χρόνια πριν. Θέλω να έχω την συνείδησή μου, έστω, καθαρή ότι δεν πήγα σαν πρόβατο για βοσκή στο λιβάδι που διάλεξε άλλος για έμενα.
Έχει προστεθεί, δυστυχώς η έντονη προσπάθεια να διακρίνω εκ των προτέρων περίεργα σημάδια, ώστε να μην πέσω από τα σύννεφα κατά τη διάρκεια της θητείας. Είμαι επιφυλακτική, τοποθετώ τον πήχη όσο πιο χαμηλά μπορώ και αναζητώ εκείνον με το πιο καθαρό βλέμμα.
Αξίζει, όμως, τελικά; Μήπως δεν παίζεται έτσι, τελικά, το παιχνίδι;
Αυτό που με προβληματίζει περισσότερο είναι ότι πλέον αποδέχομαι και κατανοώ τα κριτήρια με τα οποία επιλέγουν να ψηφίσουν πολλοί συμπολίτες μου. Κατανοώ την επιλογή τους να συμμετάσχουν σε ψηφοδέλτια και να ξοδέψουν χρήματα και ηρεμία, ακόμα κι αν δεν έχουν παρακολουθήσει ούτε ένα δημοτικό/περιφερειακό συμβούλιο, δεν γνωρίζουν τι εστί “Διαύγεια” και ωρίμανση ενός έργου. Κατανοώ επίσης και τους υποψηφίους (επικεφαλής) που διαπραγματεύονται ψήφους με κάθε λογής ελπίδα. Ελπίδα για εργασία, για θέρμανση, για άσφαλτο, για απευθείας αναθέσεις, για συμβόλαια και συμφωνίες, για καθαριότητα, για μεταφορά, για κλάδεμα, για προσοχή. Όταν ειδικά η εκλογή είναι θέμα επαγγελματικής αποκατάστασης, άρα κι επιβίωσης, όχι μόνο για τους ίδιους αλλά και για την ομάδα που τους περιβάλει και εργάζεται πυρετωδώς εξαντλώντας κάθε όριο αντοχής, υπομονής και αυτοεκτίμησης, για την επιτυχία. Πώς να μην τάξει ο άλλος, πώς να μην υπερβάλλει, πώς να μην ξεπεράσει όρια ηθικής, τιμιότητας, αξιοπιστίας και συνέπειας κυρίως με τον ίδιο του τον εαυτό, αν περιμένει να λάβει περισσότερα από όσα μπορεί να δώσει. Πώς να μην υποπέσει σε τέτοιες μεθόδους, ειδικά αν βρει κατάλληλο έδαφος. Η κοινωνία μας δυστυχώς δείχνει να τις αποδέχεται και να τις αναζητά στην προσπάθειά της να ξεφύγει από τη μιζέρια και την κατάθλιψη που την έχουν κατακλύσει.
Μην ξεγελιόμαστε όμως, τέτοια άτομα με τέτοιες ανήθικες συμπεριφορές μπορούν να υπάρχουν παντού και στις φαινομενικά πιο τίμιες ομάδες, ακόμα και αν δεν είναι άτομα στην πρώτη γραμμή. Αλίμονο σε εκείνους που δεν καταλαβαίνουν ή αφήνουν εν γνώσει τους τέτοιους συνεργάτες δίπλα τους να τους εκθέτουν.
Παρατηρώ όσα γίνονται γύρω μου αυτή την κρίσιμη εβδομάδα.
Φοβάμαι ότι χάθηκε το μέτρο, ο σεβασμός. Απορώ με ΜΜΕ που θυμήθηκαν τώρα να αναδεικνύουν προβλήματα και προβληματισμούς, όταν τόσα χρόνια τα βλέπανε όλα ιδανικά. Πλήττω με την υπερπροσπάθεια άλλων ΜΜΕ να ευλογούν -μήπως και μεγαλώσουν- τα γένια σπανών. Στη θεωρία “σούπερ επιτυχημένοι” δεν κατάφεραν να επανεκλεγούν όπως κατάφεραν εκατοντάδες συνάδελφοί τους Πανελλαδικά και το προβάλλουν ως θρίαμβο. Ένας υποψήφιος μπορεί να ρυθμίσει την πορεία μιας ολόκληρης περιφέρειας και αυτός ο ίδιος δεν κρίθηκε ικανός να αξιοποιηθεί από κόμματα στις βουλευτικές εκλογές. Ο κόσμος γύρισε την πλάτη σε πολλά υποσχόμενο πρόγραμμα κι εξέλεξε τους ίδιους ανθρώπους στα έδρανα του ΔΣ ως επιτυχημένους. Τα έργα έξω δεν ολοκληρώνονται και ο Χειμώνας πλησιάζει. Κανείς δεν μιλάει για αέριο και ειδικό επίδομα θέρμανσης, αλλά όλοι μιλάνε γι’ αυτό που μιλούσε κι ο Αγγελής 5 χρόνια πριν, το Συνεδριακό/πολιτιστικό κέντρο στην είσοδο της πόλης (γιατί δεν έγινε ενέργεια αυτή την τετραετία; ). Μιλάνε επίσης σαν όραμα γι’ αυτό που ετοιμάζει ήδη ο Κεπαπτσόγλου, 10λεπτά μακριά… λες και είμαστε μεγαλούπολη και αντέχουμε 2-3 κολυμβητήρια παραδίπλα. Γράφουμε κάτι με επιχειρήματα και αποδείξεις και λαμβάνουμε ύβρεις και απειλές. Θεωρούμε σημαντική την ειλικρινή μάλλον παραδοχή ότι υποψήφιος Περιφερειάρχης δεν θα έβαζε υποψηφιότητα αν είχε εκλεγεί βουλευτής (το ίδιο και υποψήφιοι σύμβουλοι, λογικά) και δεν κοιτάμε γιατί ο κόσμος δεν εκτίμησε όσο έπρεπε (ειδικά σε μια περιφερειακή ενότητα) το έργο. Μαλώνουμε, βριζόμαστε, φτιάχνουμε ψεύτικα προφίλ για ανθρώπους που θα πάρουν 1.700€ (αντιδήμαρχοι), 3.200€ (αντιπεριφερειάρχες) και 3.400€(δήμαρχος) τον μήνα, λες και θα τα πάρουμε εμείς.
Η κοινωνία μας έχει διχαστεί και ανταλλάσσει προσβολές στο FB χωρίς να τους ενοχλεί καν ότι οι υποψήφιοι δεν μπαίνουν ούτε στον κόπο να μας δώσουν επιπλέον λόγους να τους προτιμήσουμε την Κυριακή. Πλέον γνωρίζουμε και ποιοι θα είναι στα συμβούλια. Ξέρουμε τι να περιμένουμε!
Η επιλογή ήταν και είναι δική μας! Κανείς δεν μας φταίει για τίποτα….
Θα κλείσω με κάτι που είπε πριν από χιλιάδες χρόνια ο πασίγνωστος ρήτορας Ισοκράτης (436 π.Χ. – 338 π.Χ.) και θέλω να σκεφτείτε πόσο ισχύει και στην Ελλάδα του 2023. Στην Καστοριά του 2023.
«Το της πόλεως όλης ήθος, ομοιούται τοις άρχουσιν»
Καλή τύχη Καστοριά!
