Η Φιλόπτωχος Αδελφότης Κυριών Καστοριάς στη «Σμύρνη μου Αγαπημένη»

Μια αρχόντισσα της Σμύρνης, η Φιλιώ θυμάται και νοσταλγεί τη ζωή της εκεί. Ο νους της φεύγει από την προσφυγική γειτονιά, όπου ζει πια,  και ξαναζεί στη χρυσή εποχή της κοσμοπολίτισσας Σμύρνης, όταν ήταν για όλους το μαργαριτάρι της Ανατολής, ο Παράδεισος της Ιωνίας και η Πόλη των Απίστων για τους Οθωμανούς. Ο άντρας της Φιλιώς, όπως και ο πατέρας της και τα παιδιά της, φανατικός Έλληνας και Βενιζελικός ζει με το όνειρο της Μεγάλης Ιδέας. Ο αδελφός του και η οικογένειά του, επίσης πετυχημένοι έμποροι, Βασιλικοί και φανατικοί Μικρασιάτες θέλουν τη Σμύρνη αυτόνομη.  Οι σχέσεις ανάμεσα στις δύο οικογένειες, η αρμονική συνύπαρξη με Τούρκους και Λεβαντίνους, οι ανεκπλήρωτοι, απαγορευμένοι έρωτες ανάμεσα στις διαφορετικές φυλές, τα γλέντια τους, τα τραγούδια, τα όνειρά τους κυριαρχούν στο έργο. Σημαντικό, όμως, ρόλο παίζουν και τα ιστορικά γεγονότα που επηρεάζουν τη ζωή όλων ερήμην τους, από τον ερχομό των Ελλήνων ως ελευθερωτών μέχρι την καταστροφή της μοναδικής ομορφιάς της πόλης και την αναγκαστική μετανάστευση. Μέσα από την ιστορία της οικογένειας ξετυλίγεται και η ευρύτερη ιστορία της Σμύρνης.

«Λένε πως για να γράψεις καλά ένα έργο δεν πρέπει να σκέφτεσαι τον σκηνοθέτη, και τον παραγωγό. Πρέπει ν’ αφήνεις την φαντασία να οδηγεί ελεύθερα το χέρι που γράφει. Αυτό έκανα όταν έγραφα το έργο. Αυτή είναι η δυσκολία που δημιούργησα για τον εαυτό μου, ως σκηνοθέτη! Η Σμύρνη είναι ένα έργο σύνθετο, θέλει πολύ συναίσθημα, πολύ χιούμορ, εναλλαγή εικόνων, μουσική, τραγούδι. Είναι μια οικογενειακή ιστορία που είναι κομματι της Μεγάλης Ιστορίας της εποχής 1917-1923. Όλα πρέπει να δένουν αρμονικά, να θυμίζουν – οσο γίνεται – την αξεπέραστη ατμόσφαιρα της χαμένης Ρωμέικης Σμύρνης, που πάντα κεντρίζει την φαντασία μας.
Το ευτύχημα για μένα ήταν πως είχα εξαίρετους ηθοποιούς και συνεργάτες και πάνω απ’ όλα την «προστασία» του Ιδρύματος Μείζονος Ελληνισμού που οι δημιουργοί  του προέρχονται από κείνα τα μέρη.
Πολλές φορές ένοιωσα αληθινή συγκίνηση σκηνοθετώντας ή παίζοντας και πιστεύω πως το ίδιο θα αισθανθούν και οι θεατές. Γιατί όλοι κουβαλάμε ένα κομμάτι Σμύρνης μέσα μας κι ας μην είμαστε από κει. Οι πόλεις δεν είναι τα κτήρια, είναι αυτοί που τα κατοικούν! Οι πρόσφυγες δεν γύρισαν ποτέ εκεί, έφεραν όμως την Ιωνία σε μας και την έκαναν μέρος της καρδιάς μας.»

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Κείμενο – Σκηνοθεσία: Μιμή Ντενίση
Σκηνικά – Κοστούμια: Γιώργος Πάτσας
Μουσική – Ενορχηστρώσεις: Ανδρέας Κατσιγιάννης
Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου
Χορογραφίες: Mάρω Μαρμαρινού
Ερμηνεύουν:
Μιμή Ντενίση, Κώστας Βουτσάς, Tάσος Χαλκιάς, Μιχάλης Μητρούσης Τάσος Νούσιας,  Χριστίνα Αλεξανιάν, Μάνος Ζαχαράκος, Δημήτρης Μακαλιάς, Κατερίνα Γερονικολού, Νέλη Αλκάδη
Συμμετέχουν, επίσης, οι: Μαρία Εγγλεζάκη, Λευτέρης Ζαμπετάκης, Αναστασία Σκοπελίτη, Χρήστος Βελιάνο, Μαριλένα Δήμα, Εβελίνα Κυπραίου, Δήμητρα Μιχαηλίδου, Άγγελος Μπέσσας, Ζαχαρένια Φραγκιαδάκη, Ηλίας Νομικός, Νικόλας Γκιούλης, Μαριλένα Κάραλη, Φίλιππος Ζαρφειάδης.

Συμμετέχει ζωντανά η ορχήστρα Εστουδιαντίνα.
Καλλιτεχνικός Διευθυντής: Ανδρέας Κατσιγιάννης
Τα τραγούδια ερμηνεύουν o Mπάμπης Τσέρτος και η Σοφία Μέρμηγκα.