Αναμένοντας την Άνοιξη στην Καστοριά
Πότε υποδεχθήκαμε τη νέα χρονιά, πότε ξεφαντώσαμε στα Ραγκουτσάρια, κόψαμε όοοολες τις βασιλόπιτες, πετάξαμε χαρταετό και πότε κοντοζυγώνει η ώρα να σουβλίσουμε το Πασχαλινό αρνί, ούτε που καταλάβαμε.
Χειμώνας ήταν και πέρασε, Χειμώνας ήταν και πάει, σαν το γάργαρο (λέμε τώρα) νεράκι (όταν δεν έχει διακοπή)…ήπιος, χωρίς τα χιόνια και τις πολικές θερμοκρασίες που περιμέναμε, όπως είχαν προβλέψει τα ημερομήνια τον Σεπτέμβρη.
Αν παραβλέψουμε ότι στερηθήκαμε τίτλους όπως “νυφούλα/με το λευκό της μανδύα ξύπνησε σήμερα η Καστοριά “, οι περισσότεροι μάλλον χαιρόμαστε που δεν χρειάστηκε ένα έξτρα ντεπόζιτο πετρελαίου για τη θέρμανσή μας φέτος.
Βρισκόμαστε λοιπόν σήμερα εδώ, στα μισά του Μάρτη, να αναμένουμε με αγωνία το πρώτο φτερούγισμα χελιδονιού. Όσο εκείνο θα ψάχνει το σημείο που θα στήσει το φετινό σπιτικό του, εμείς θα αναφωνούμε “ΗΡΘΕ”! Ήρθε η Άνοιξη”! Ημερολογιακά, έστω…
Όπως αναφωνήσαμε “Ήρθε”, τον Ιανουάριο, όταν είδαμε την πρώτη μπουλντόζα μπροστά από την Αντιπεριφέρεια, για την κατασκευή του πολυδιαφημισμένου κυκλικού κόμβου που θα λύσει το κυκλοφοριακό πρόβλημα της περιοχής. Η κατασκευή (σε χρόνο dt) κυκλικών κόμβων είναι ευρέως διαδεδομένη τα τελευταία χρόνια σε όλη την χώρα και μόνο θετικά βλέπουμε την νέα πραγματικότητα την οποία θα αναγκαστούμε να μάθουμε και να σεβαστούμε, στο πλέον πολυσύχναστο σημείο της πόλης μας. Αν το τελικό αποτέλεσμα είναι αυτό που έπρεπε και το καλύτερο δυνατό για ΙΧ, Μεγάλα οχήματα, πεζούς και ΑΜΕΑ, υπάρχουν ειδικοί που λένε, έστω, ότι τα έχουν μελετήσει και τα έχουν φτιάξει καλά. Στην πράξη όμως θα αποδειχθεί πώς θα λειτουργήσει το νέο σύστημα.
Κάπως έτσι “Ήρθε” η ώρα να ζήσουμε τον πολυδιαφημισμένο “οργασμό έργων” για τον οποίο ακούγαμε χρόνια τώρα, αλλά δεν βλέπαμε. Αντιθέτως, εκτός από εικόνες και τίτλους που “πουλάνε” τα αυτονόητα και τα προφανή ως αποτέλεσμα κόπων, νιώθουμε καθημερινά τα ποικίλα συναισθήματα που προκαλεί το χάος στους δρόμους, με την κατάσταση του οδοστρώματος να ενδείκνυται περισσότερο για διαδρομές του Rally Greece Offroad, παρά για τα μικρομεσαία ΙΧ που έχουμε οι περισσότεροι.
“Μπρος στα κάλλη τι είναι ο πόνος”, λέει ο σοφός λαός, όμως εδώ τον πόνο θα μπορούσαν να τον απαλύνουν λίγα σακιά με άσφαλτο σε σημεία όπου κάνεις κυριολεκτικά σλάλομ για να αποφύγεις…κρατήρες. “Αυτός που περιμένει πολύ, δεν πρέπει να περιμένει και πολλά”, είπε ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες και μάλλον κάτι ήξερε, γιατί εδώ περιμένουμε δεκαετίες. Περιμένουμε τώρα να τελειώσουν οι εργασίες του αερίου που πηγαίνουν με ρυθμό χελώνας και αφήνουν πίσω βομβαρδισμένο τοπίο (αυτή ήταν η συμφωνία άραγε;) και την αντικατάσταση του δικτύου νερού (υπομένοντας συνεχείς διακοπές λόγω προβλημάτων στα ίδια και τα ίδια σημεία, ειδικά στην υψηλή ζώνη), προκειμένου να μην έχουμε δρόμους τους οποίους θέλουμε να πιστεύουμε ότι δεν εννοούν όσοι ζητάνε τέλη κυκλοφορίας.
Στην Ελλάδα είσαι όμως. Εδώ η Εγνατία έχει πρόβλημα, τρένα συγκρούονται, ο ΑΣΕΠ κάνει λάθη σε διαγωνισμούς, τι ζητάς κι εσύ στο χωριό σου; Ποιότητα ζωής και προφανή ασφάλεια (από αρκούδες και λύκους πχ) , θα απαντούσαμε, αλλά τέλος πάντων..
Αναρωτιόμαστε αν τολμάει να περάσει κανείς από τους διοικούντες την Οδό Αθ. Διάκου, στο τμήμα LIDL-Εμπορικό 2-3 φορές την ημέρα με ταχύτητα άνω των 20χλμ. Με το ΙΧ αυτοκίνητό του, προφανώς, γιατί με τα Δημόσια που πληρώνει το δημόσιο (δηλαδή εμείς) όποια φθορά και σέρβις, δεν πιάνεται. Να μην αναφερθούμε στην Γράμμου και στην Κύκνων, από όπου περνάνε και οι τουρίστες που μας τιμούν με την παρουσία τους και τα χρήματά τους, βεβαίως βεβαίως. Όμως μην αντιδράτε τώρα που ξεκίνησαν τα έργα. “Ευχαριστώ και μπράβο” να λέτε, τι κι αν καθυστέρησαν μήνες – χρόνια, από τις δηλώσεις. …ελληνικό δημόσιο βλέπεις, για όλα πρέπει να υπάρχει δικαιολογία.
Νέα πρόκληση η Οδός Ορεστείων, η οποία προφανώς και έπρεπε κάποια στιγμή να βελτιωθεί, καθώς ενώνει την Χλόη και πολλά χωριά, με το κέντρο της πόλης και διέρχονται από αυτή χιλιάδες άνθρωποι καθημερινά. Η διέλευση προς την πόλη για τα μικρά οχήματα γίνεται -συνήθως- από την Καλλιθέα. Λίγη άσφαλτος (έστω αυτή την πρόχειρη που στην πρώτη βροχή εξαφανίζεται) και καλύτερες σημάνσεις, ίσως έκαναν την συνολική εμπειρία καλύτερη, για τους τουρίστες, ειδικά, που αργούν να αντιληφθούν ότι ο δρόμος είναι διπλής κατεύθυνσης. Δεν βαριέσαι όμως, γιατί να γκρινιάζουμε αντί να λέμε “ευχαριστώ και μπράβο”; Υπομονή να έχουμε και θα ζούνε τα δισέγγονά μας σε άλλη πόλη.
Διαπιστώνουμε ότι έχουμε φτάσει στο σημείο να φοβόμαστε να ονειρευτούμε το κάτι παραπάνω και να πείθουμε τους εαυτούς μας ότι “και πολύ μας είναι” και το αυτονόητο. Διαιωνίζοντας την χρόνια χαμηλή αυτοεκτίμηση, το σύμπλεγμα κατωτερότητας που μας χαρακτηρίζει ως τοπική κοινωνία σε ο,τιδήποτε σχετίζεται με την πολιτική και τα έργα. Με την ανάπτυξη, γενικότερα. Γι’ αυτό και μείναμε πίσω. Δεκαετίες πίσω. Όλος ο Νομός. Γι’ αυτό τρέχουμε και δεν φτάνουμε, τώρα που η γουνοποιία δεν “ταΐζει”, κάνοντας σπασμωδικές προσπάθειες να πιαστούμε από τα μαλλιά του τουρισμού που αναπτύσσεται με τρομερούς ρυθμούς, σε όλη σχεδόν την Ελλάδα. Σε τι βάσεις στήνεται όλο το εγχείρημα, είναι μια άλλη ιστορία, αλλά ας μείνουμε να χειροκροτήσουμε την συμμετοχή σε εκθέσεις (άραγε έχουν τα τυπικά προσόντα και την εκπαίδευση όσοι αναλαμβάνουν την ευθύνη;), τα γεμάτα εστιατόρια τα Σαββατοκύριακα (τις καθημερινές τα περισσότερα υπολειτουργούν), τις live συνδέσεις στον Alpha και σε μια έρευνα-προγραμματισμό που συμπλήρωσαν 200 άνθρωποι. Με ένα σουβλάκι, ένα ποτήρι φθηνό αλκοόλ και ήχους τρομπέτας, όλα φαίνονται πιο όμορφα. Ξεχνάμε ότι δεν λειτουργούν χώροι πολιτισμού και έκφρασης.
Και τι να κάνουμε, όμως, κι εμείς; Έτσι κι αλλιώς 3000 συμπολίτες μας μεταναστεύουν κάθε χρόνο σε κάποιον παραθαλάσσιο προορισμό, για να μπορέσουν να βγάλουν τον Χειμώνα. Δεν περισσεύει χρόνος για να αναλύσουν και να αντιδράσουν. Τι τον νοιάζει τον 25αρη-30αρη που θα σερβίρει στην Μύκονο εάν εδώ έχει λακκούβες και αν κυκλοφορεί πλέον η αρκούδα ανάμεσά μας! Έτσι κι αλλιώς εκείνος δεν θα ψηφίσει φέτος ούτε στις βουλευτικές ούτε στις αυτοδιοικητικές εκλογές. Όσοι μείνουν πίσω (μεγαλύτερης ηλικίας λογικά άνθρωποι) θα πάρουν τις σημαντικές αποφάσεις. Αν δεν είναι κι εκείνοι υποψήφιοι ή δεν τους φάει η αρκούδα (παρά τα μέτρα προφύλαξης που έχουν παρθεί…εννοούμε τις γνωστές ταμπέλες “μένουμε μαζί”).
Όμως, σε ένα ένα σύνολο 14.000 δημοτών που ψηφίζουν (βάσει προηγούμενης αναμέτρησης), μπορούν να υπάρξουν 800 υποψήφιοι; Μπορούν. Κι άμα δεν είναι οι ίδιοι υποψήφιοι, θα είναι σίγουρα κάποιος συγγενής, κάποιος συνάδελφος, φίλος, γείτονας, αλλιώς τα κουκιά δεν βγαίνουν για να ραφτούν τα κοστούμια και να σχεδιαστούν τα νέα Logos (προτείνουμε τα αρχικά των επικεφαλής πολύχρωμα και ξαπλωτά). Γιατί όπως ακούμε, σφάζεται πολύς λαός να αναλάβει τα ηνία αυτής της περιοχής. Ω ναι! Μέχρι να έρθει το αποτέλεσμα που θα του φέρει και τις καλοδεχούμενες οικονομικές απολαβές και την δόξα, φυσικά, γιατί αλλιώς ξεχνάμε και τα οράματα και τα λόγια. Ποιος ο λόγος να παλέψει κάποιος από τη θέση της αντιπολίτευσης; Μπορείτε, ενδεικτικά, να δείτε την απαξίωση που συνέβη αυτή τη φορά, από την συμμετοχή εκλεγμένων συμβούλων στον Δήμο. Απουσίες, αδικαιολόγητες συνεχείς απουσίες-φυσικές και ψυχικές-, αφού τον λόγο παίρνουν οι ίδιοι και οι ίδιοι. Υποβάλετε τον εαυτό σας στο “μαρτύριο” να παρακολουθήσει ένα δημοτικό συμβούλιο (υπάρχει στο youtube). Εστιάστε στις εκφράσεις, στον τόνο, στο ύφος, στην ουσία των εκπροσώπων και θα καταλάβετε. Ε, (και) αυτοί οι άνθρωποι λοιπόν θα έρθουν να μας ξαναχτυπήσουν τον ώμο και να μας πουν “σταύρωσέ με τώρα/ξανά και θα σε σώσω”. Κι εσύ θα τον σταυρώσεις γιατί για ακόμα μία φορά θα ψάχνεις τον λιγότερο κακό, εκείνον ίσως που θα σε βάλει σε ένα πρόγραμμα 55-67, ακόμα κι αν δεν καίγεσαι για ένσημα.
Ευτυχώς όμως χθες απέδειξες ότι υπάρχει ελπίδα για τη Καστοριά. Γέμισες ασφυκτικά το Αμφιθέατρο του Πανεπιστημίου, για να ακούσεις τον υπέροχο λόγο της κας Ευθυμίου. Απέδειξες ότι υπάρχουν πάρα πολλοί ανάμεσά μας που διψάνε κυριολεκτικά για παιδεία και πολιτισμό. Για ποιότητα. Απέδειξες επίσης ότι το μεγαλοπρεπές- αξιόλογο πνευματικό κέντρο που αρμόζει σε μια περιοχή με τέτοια ιστορία, λείπει και ίσως είναι ο λόγος που ο πολιτισμός παρακμάζει με ασταμάτητο ρυθμό. Η πολιτισμική ταυτότητα της περιοχής ξεθωριάζει, τα ήθη και τα έθιμα αλλοιώνονται. Οι νέοι γυρίζουν την πλάτη. Δεν ενδιαφέρονται να μάθουν και να αγαπήσουν την ιστορία του τόπου τους. Δεν μας ξενίζουν, πια, τα απίστευτα κακογραμμένα κείμενα ανθρώπων που βιοπορίζονται από αυτά, αλλά επιδοκιμάζουμε την ευκολία του τίποτα μέσω social media. Την άγνοια, την αμορφωσιά, την αγένεια και την επικινδυνότητα που εμπερικλείει όλο αυτό. Η χθεσινή εκδήλωση που διοργάνωσε το εξαιρετικά δραστήριο Μουσικό σχολείο του τόπου μας, μυώντας τα παιδιά μας στον πολιτισμό, ήταν όαση στην απόλυτη έρημο. Το φτερούγισμά του χελιδονιού που περιμέναμε. Όμως ένα μόνο χελιδόνι αρκεί;
Αν ήσουν εκεί καταλαβαίνεις τι εννοώ. Αν έφτασες να διαβάζεις μέχρι εδώ και θεωρείς ότι απλά γκρινιάζω, σε καταλαβαίνω αλλά δεν σε δικαιολογώ.
