Συνεπής στο ραντεβού με την ελπίδα – (αφηγηματικό)
Πέμπτη μεσημέρι, γύρω στις 2. Βγήκα από το σπίτι τρέχοντας σχεδόν, προκειμένου να προλάβω τα μικρο-ψώνια της ημέρας. Φορούσα ατσούμπαλα το μάλλινο σκουφάκι και τη μάσκα που είχε σειρά στην στοίβα. Ίσιωνα τα γυαλιά που είχαν θολώσει ολοκληρωτικά σχεδόν, ενώ προσπαθούσα ταυτόχρονα να κρύψω τη ροζ πιτζαμα κάτω από τη φαρδιά μάλλινη μπλούζα.
Δεν ήμουν πρόθυμη να αργήσω, θα έβγαινα όσο το δυνατό λιγότερο από τη ζεστασιά του αυτοκινήτου.Τις τελευταίες ημέρες με τις πολικές θερμοκρασίες επέλεγα τις απολύτως απαραίτητες μετακινήσεις.
Με το κεφάλι σκυφτό, η άκρη του ματιού «έπιασε» μια φιγούρα να σκέκεται ακριβώς δίπλα στο σημείο που είχα παρκάρει. Ένα σιωπηλό «ώχ» ήρθε αυτόματα στο στόμα μου, καθώς η φυγή μου είχε ένα απρόβλεπτο εμπόδιο, άρα και μια -ήλπιζα σύντομη- καθυστέρηση.
Την στιγμή που ήμουν έτοιμη να πω με τυπικά ευγενικό τρόπο, μέσα απο τη σκουρόχρωμη μάσκα, «συγγνώμη, θα σας ενοχλήσω λίγο για να βγω», κοίταξα καλύτερα το «απρόσμενο εμπόδιο».
Μια περιποιημένη κυρία- πάνω από 75 δε θα την έκανα- με όμορφα χειμωνιάτικα ρούχα, επιμελώς χτενισμένο κάτασπρο μαλλί , μα κυρίως με μία λάμψη κι ένα χαμόγελο στα μάτια που ήταν δύσκολο να μην διακρίνεις.
Κάτι περίμενε, ήταν ολοφάνερο, όπως και το ότι μάλλον το περίμενε με χαρά…
-Γιαγιά;! Αναρωτήθηκα δυνατά! Που πας μεσημεριάτικα;
-«Στο Νοσοκομείο, για το εμβόλιο», μου απάντησε αμέσως, με ενθουσιασμό.
Στα μάτια της έβλεπα πόσο συνειδητοποιημένη ήταν γι αυτό που πήγαινε να κάνει. Θα έλεγε κανείς πως ανυπομονούσε. Ακτινοβολούσε ελπίδα.
Είναι μία από τους δεκάδες -συνεπέστατους – 85+ συμπολίτες μας που προγραμμάτισαν και δεν ξέχασαν το ραντεβού τους.
Έχοντας ζήσει άσχημες στιγμές στα παιδικά τους χρόνια, με πολέμους, κατοχή, πείνα, στερήσεις, και τραυματικές απώλειες. Σήμερα, σε αυτό τον πρωτόγνωρα ιδιόμορφο «πόλεμο» που ζει τον τελευταίο χρόνο όλη η ανθρωπότητα, εκείνοι καταφέρνουν και διακρίνουν ένα φως στο τούνελ.
«Πως θα πάμε ταξίδια;», με ρωτούσε και συνειδητοποιούσα ότι είχε βρει τρόπο να παρακάμψει τη μαυρίλα και όλα εκείνα τα δυσοίωνα που παρουσιάζουν όλη μέρα τα κανάλια και τα ραδιόφωνα. Δε δίσταζε μάλιστα να κάνει σχέδια. Παρά τις αντικειμενικές δυσκολίες.
Λένε πως η αισιοδοξία, η θέληση, τα όνειρα & τα όμορφα σχέδια είναι αυτά που σε κρατάνε πραγματικά ζωντανό. Όχι μια οντότητα που απλά επιβιώνει και «σπρώχνει» άλλη μία μέρα, μήνα, έναν χρόνο,ή δεκαετίες ολόκληρες…Μπορεί κάποιος να είναι 25 στην ταυτότητα και να έχει την ψυχή 80αρη.
Η ηλικία βρίσκεται στην ψυχή μας. Η πραγματική ηλικία μας φαίνεται από τον τρόπο που συμπεριφερόμαστε και φροντίζουμε τον εαυτό μας καθημερινά. Από τον χρόνο που θα αφιερώσουμε για την υγεία μας και την εμφάνισή μας, από το μισάωρο που θα επιλέξουμε να καθίσουμε να διαβάσουμε κάτι πραγματικά ενδιαφέρον, αντί να βυθιστούμε στο τηλεοπτικό θρήνο. Από το εάν θα προσπαθησουμε να βρούμε χρόνο να κάνουμε κάτι που μας ευχαριστεί. Από τα όρια που θα θέσουμε. Από το εάν σταματήσαμε να κάνουμε σχέδια για το μέλλον, να βάζουμε στόχους. Από το πόση μιζέρια θα επιλέξουμε να δηλητηριάσει την απαιτητική καθημερινότητά μας.
Αν με ρωτούσε κανείς μέχρι σήμερα αν θα πήγαινα αύριο για το εμβόλιο θα του απαντούσα…»δεν ξέρω, θα δω, δεν είναι υποχρεωτικό, δεν σκοπεύω να ταξιδέψω άμεσα, ας κάνουν άλλοι πρώτα να δω τι θα πάθουν, ποιος πηγαίνει μέχρι το Νοσοκομείο, ας κυκλοφορήσουν της τάδε εταιρίας (λες και ξέρω τι μου γίνεται), έκανα πρόσφατα της γρίπης» και άλλα τέτοια.
Σήμερα κατάλαβα ότι η απάντηση που θα δώσουμε έχει να κάνει, στις περισσότερες των περιπτώσεων, με την ψυχολογική μας κατάσταση, πόσο επηρεασμένοι και ψυχικά κουρασμένοι προχωράμε σε αυτή την ιστορία της πανδημίας. Ακόμα και με το πως βλέπουμε τη ζωή μας σήμερα, με 1 χρόνο εγκλεισμού, στερήσεων και φόβου.
Η εικόνα της ελπιδοφόρας ηλίκιωμένης κυρίας σήμερα, ενώ έφευγε για το ραντεβού της, ήταν άλλο ένα μεγάλο μήνυμα που θέλησα να διαβάσω…
πηγη
η εικόνα είναι από το cnn.gr
