«Φταίμε που σου δώσαμε ψωμί να φας» – Φανταστική ιστορία
Πώς θα ένιωθες, το έτος 2024, αν άκουγες την ατάκα αυτή από πρώην εργοδότη σου; Θα ήθελες να την πούνε στο παιδί σου;
Στην παρακάτω, φανταστική ιστορία, θα προσπαθήσουμε να μπούμε στη θέση του ήρωά μας που κλήθηκε να αντιμετωπίσει μια τέτοια κατάσταση, αρκετά χρόνια μετά την λήξη της εργασιακής σχέσης του με κάποια επιχείρηση, με αφορμή…μια αξιολόγηση στο ίντερνετ.
Ο Ασημούλης ξύπνησε χαρούμενος το πρωί της 1ης Φεβρουαρίου να πάει πρώτη μέρα στη νέα του δουλειά. Ήξερε ότι είχε ένα βαρύ βιογραφικό στην πλάτη του, αρκετό ενθουσιασμό και κυρίως πολλή διάθεση να δώσει τον καλύτερό του εαυτό.
Η θέση του ήταν η «διαχείριση eshop και social media» σε μια μεγάλη εταιρεία πώλησης πολυτελών κοσμημάτων. Κι αυτό, στο μακρινό 2017, χρονιά που το ηλεκτρονικό εμπόριο δεν είχε τη δυναμική που γνωρίζουμε σήμερα και τα social media πολύ δύσκολα θα οδηγούσαν σε πωλήσεις. Χρησιμοποιούνταν κυρίως για διαφημιστικούς σκοπούς (κι αυτό για όσο θα ήταν πρόθυμη η κάθε επιχείρηση να πληρώσει τις αντίστοιχες καμπάνιες).
Ο Ασημούλης, λοιπόν, αρχικά θαμπώθηκε από τη λάμψη του εργασιακού του περιβάλλοντος. Κάθισε ευλαβικά μπροστά από την τεράστια οθόνη του φαινομενικά πανάκριβου Mac PC που του διέθεσε η επιχείρηση για να εργαστεί.
Η χαρά του ήταν τόσο μεγάλη που το χαμόγελο δεν χαλάρωσε ούτε όταν διαπίστωσε πως τελικά είχε να κάνει με ένα αρκετά παλιό μηχάνημα με αλλαγμένο λογισμικό (!) και προβληματική οθόνη. «Μικρό το κακό», σκεφτόταν ο Ασημούλης και προσπαθούσε να προσαρμοστεί όσο πιο γρήγορα γινόταν στην επιχείρηση. Η σχέση με τους συναδέλφους κάτι παραπάνω από άψογη.
Γρήγορα κατάλαβε, ευτυχώς, ότι θα έπρεπε να ικανοποιεί τις επιθυμίες των εργοδοτών και πολλών συγγενών τους, παράλληλα με τις ανάγκες της θέσης που είχε αναλάβει.
«Μπορείς Ασημούλη να έρθεις το απόγευμα να ανοίξεις τον αγώνα στον υπολογιστή να δει η θεία το καμάρι της να τρέχει στον αγώνα στίβου;»
«Ήρθε ένας πελάτης που μιλάει Ιταλικά, Ασημούλη, θέλει ένα κολιέ. Μπορείς να βοηθήσεις στο τμήμα πωλήσεων που δεν μιλά την γλώσσα;»
«Ασημούλη, έλα να μετρήσουμε πόσα σκουλαρίκια και διαμαντένια δαχτυλίδια έχουμε στην αποθήκη ένα Σάββατο πρωί. Άσε την εκδρομή σου για την άλλη εβδομάδα, όλοι οι υπάλληλοι θα είναι εδώ. «
«Ασημούλη, θα είσαι πάντα διαθέσιμος όταν έρχεται ειδοποίηση για παραγγελία ή ερώτηση από επίδοξο πελάτη στο eshop…πρέπει να λαμβάνουν απαντήσεις άμεσα. «
Ο Ασημούλης για να είναι όσο το δυνατόν πιο αποδοτικός στο δύσκολο και διαρκώς μεταβαλλόμενο χώρο του διαδικτυακού μάρκετινγκ, διάβαζε, μελετούσε τον ανταγωνισμό, αφιέρωνε χρόνο ακόμα και όταν γυρνούσε σπίτι του. Από τον προσωπικό του χρόνο. Έπρεπε να το κάνει για να νιώθει ότι εξελίσσει τις γνώσεις του και ότι προσπαθεί για το καλύτερο.
Όσο όμως ο καιρός περνούσε, οι ηλεκτρονικές πωλήσεις δεν ερχόντουσαν με την συχνότητα που πίστευαν οι εργοδότες του. Οι πελάτες έδειχναν έντονο ενδιαφέρον, όμως πολύ δύσκολα έφταναν στην παραγγελία, γιατί -μεταξύ μας- ποιος διαθέτει πολλές χιλιάδες € για δαχτυλίδια και βραχιόλια που δεν έχει δει από κοντά, δεν τα έχει δοκιμάσει πάνω του και -στην τελική- δεν είναι σίγουρος ότι η εταιρία αυτή που βρίσκεται στην άλλη άκρη του κόσμου είναι όντως αξιόπιστη.
Ο Ασημούλης άρχισε να αισθάνεται μια δυσαρέσκεια να αιωρείται στην ατμόσφαιρα για τις πωλήσεις του eshop και γεμάτος αφελή ανασφάλεια να υπερασπιστεί την προσπάθειά του, δεν έλεγε όχι σε διεκπεραίωση θεμάτων που καμία σχέση δεν είχαν με το αντικείμενό του, αλλά είχαν άμεσα-απτά αποτελέσματα για τους εργοδότες.
Αισθανόταν άβολα όταν έπρεπε να μεταφέρει σε εργοδότη του ότι ο λόγος π.χ. που δεν είχε τελικά τηλέφωνο και ίντερνετ στο σπίτι του ήταν ότι δεν είχε πληρώσει τους λογαριασμούς και του το κόψανε. Επιπλέον, αισθανόταν ανεπαρκής όταν δεν κατάφερνε να κλείσει τηλεφωνικά τη θέση στην πρώτη σειρά του αεροσκάφους για εργοδότες του που ενώ είχαν πληρώσει τους χαμηλότερους ναύλους δεν έλεγαν να καταλάβουν ότι η πρώτη σειρά έχει το τίμημά της.
Άλλο άγχος, όταν έψαχνε αλλά δεν κατάφερνε να βρει τα καλλυντικά προϊόντα που κυκλοφορούσαν μόνο στην Αφρική ή εκείνα τα ιδιαίτερα gadgets για τη νεότερη γενιά ιδιοκτητών.
Πόσο γελούσε ο καημένος από μέσα του όταν προσπαθούσε μάταια να εξηγήσει ότι δεν μπορεί να μαντέψει τους κωδικούς ibank ή το puk της sim card.
Η χειρότερή του ήταν όμως όταν ερχόταν η σειρά του να καθαρίσει την γιγάντια τουαλέτα, την οποία χρησιμοποιούσε σχεδόν όλο το προσωπικό, άντρες γυναίκες και την καθάριζαν όλοι με τη σειρά. Πού καιροί για περιττά έξοδα σε καθαρισμό. Εδώ έπρεπε να κάνουν και οικονομία στα φώτα.
Ο Ασημούλης λοιπόν, περνούσε όμορφα και έβρισκε τα παραπάνω και άλλα πολλά συμβάντα κι απαιτήσεις, ως προκλήσεις. Έτσι πρέπει να γίνεται σε κάθε επιχείρηση του κλάδου, σκεφτόταν. Όπου χρειάζεται βοηθάμε όλοι. Σημασία έχει να είναι όλοι ευχαριστημένοι. Προσπαθούσε να επιστρατεύει το χιούμορ και την θετική διάθεση που είχε, σε συνδυασμό με νεανική του αφέλεια και την απειρία. Παρατηρούσε ότι ποτέ δεν είχε ακούσει άσχημα λόγια, όλοι ήταν ευγενικοί μαζί του και κατά βάθος πίστευε ότι υπήρχε μια καλή σχέση.
Με χαρά δέχτηκε να συμμετάσχει και σε project που τυπικά δεν είχε τις γνώσεις και που αν αναλάμβανε επαγγελματίας θα κόστιζε πολλές χιλιάδες €. Όμως πάλι εκείνος διάβασε, δοκίμασε, προσπάθησε, στην τελική έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε.
Ήταν 31 Ιανουαρίου, ώρα 2 το μεσημέρι, όταν κλήθηκε στο γραφείο ενός εργοδότη και άκουσε ότι δεν υπάρχει χώρος για τη θέση αυτή πλέον στην επιχείρηση, εφόσον δεν πουλάνε διαδικτυακά τα προϊόντα της. Ένα χτύπημα στον ώμο σφράγισε τη λήξη της συνεργασίας, προκαλώντας άσχημα συναισθήματα ανεπάρκειας και αποτυχίας στον Ασημούλη που περίμενε πώς και πώς να γιορτάσει τον ένα χρόνο στην εταιρεία την επόμενη μέρα. Αντιθέτως 3 ώρες πριν σχολάσει, απολύθηκε ενώ όλα φαινόταν να είναι καλά!
(Αργότερα έμαθε ότι αν συμπλήρωνε έναν χρόνο, θα έπρεπε να λάβει αποζημίωση, άρα τι να μας κάνει η ψυχολογία ενός νέου ανθρώπου μπροστά στην αποφυγή λίγων €. )
Φυσικά κανείς δεν μπήκε στον κόπο να χαιρετήσει τον Ασημούλη από πλευράς εργοδοσίας, εκτός από τον αγγελιοφόρο των μαντάτων.
Ο Ασημούλης βρέθηκε στην πόρτα του ΟΑΕΔ, κατακλύστηκε από άσχημα συναισθήματα και έβαλε μια τελεία σε αυτή την εργασιακή του εμπειρία βαθμολογώντας την επιχείρηση με ένα αστέρι στο διαδίκτυο.
Κάμποσα χρόνια μετά, ας φανταστούμε, όπως φανταστήκαμε και όλα τα παραπάνω, ότι έλαβε μήνυμα- απάντηση σε εκείνη την αξιολόγηση, από πρώην εργοδότη του, το οποίο αναγράφει: «φταίμε εμείς κύριε μου, (ο Θεός να σε κάνει κύριο) που σου δώσαμε ψωμί να φας κι εσύ αντί για ευχαριστώ βγάζεις κακία και χολή».
Ο Ασημούλης αφού σκέφτηκε αυτόματα κάποιες γνωστές λαϊκές παροιμίες, όπως «ό,τι θυμάται χαίρεται καθένας και παραπροπέρσινα ξινά σταφύλια»….στάθηκε στην προσβλητικότατη φράση για το ψωμί! Ψωμί δίνουμε στα περιστέρια στον δρόμο, ίσως και στα παπάκια και μάλιστα το μπαγιάτικο.
Ο Ασημούλης ήταν βέβαιος ότι δεν καθόταν όλον αυτόν τον χρόνο. Δεν ζητούσε, έπαιρνε και έτρωγε ψωμί, αλλά εργαζόταν με την προβλεπόμενη από τον νόμο αμοιβή. Πολλές φορές περισσότερο και από το προβλεπόμενο ωράριο. Σίγουρα για την πρόσληψή του δεν του έγινε καμία χάρη, με τέτοιο εκπαιδευτικό υπόβαθρο που έχει. Αντιθέτως, χάρες έκανε…ίσως και με το παραπάνω. Το έκανε, όμως, με την ψυχή του και θα το ξαναέκανε, δεν το μετάνιωσε ποτέ. Η αμοιβή του; 586€ μικτά…Λίγο πιο πάνω από 500€ καθαρά.
Έκρινε ότι όταν δεν είχε πλέον καμία σχέση εξάρτησης με την επιχείρηση μπορούσε να την αξιολογήσει όπως εκείνος ήθελε, όπως έκανε και με το κάθε ξενοδοχείο ή το κάθε εστιατόριο και κατάστημα με σκοπό να βοηθήσει να βελτιωθούν στις υπηρεσίες τους.
Μέχρι αυτή την απάντηση, τόσα χρόνια μετά, είχε ξεχάσει ότι είχε δεχτεί και απειλές από ιδιοκτήτη της εν λόγω επιχείρησης, σε δημόσιο χώρο, για μηνύσεις και δικηγόρους αν δεν αύξανε τα «αστεράκια». Μαζί με ένα πολύ πιο επιθετικό χτύπημα στον ώμο από εκείνο στην ανακοίνωση της απόλυσης. Μέχρι αυτή την απάντηση, δεν γνώριζε αν η επιχείρηση ήταν ακόμα σε λειτουργία.
Ο Ασημούλης μπορεί να είναι ένα φανταστικό πρόσωπο, η ιστορία αυτή όμως θα μπορούσε να είναι ο εφιάλτης κάθε νέου που μπαίνει ψαρωμένος στον εργασιακό χώρο και δεν αναγνωρίζει την αξία και τα δικαιώματά του. Θα μπορούσε να είναι το παιδί σου, εσύ ο ίδιος.
Ο νέος που έχει σπουδάσει, έχει όνειρα να εργαστεί και να βάλει σε έναν δρόμο τη ζωή του. Που παράλληλα όμως φοβάται να βάλει τα όριά του, να πει ΟΧΙ. Να υπερασπιστεί τον εαυτό του και την αξία του. Που δεν αντιλαμβάνεται ότι δεν είναι αναλώσιμος ούτε αιώνια υποχρεωμένος που επελέγη. Ότι πιθανότατα κάνει κάτι που οι εργοδότες του δεν γνωρίζουν να κάνουν μόνοι τους και τον έχουν ανάγκη, γι’ αυτό πρέπει να του συμπεριφέρονται με αξιοπρέπεια μέχρι τέλους.
Αν αντιληφθείτε ότι το παιδί σας αντιμετωπίζεται ως επαίτης που του δίνει κάποιος ένα ψωμί να φάει από οίκτο ή από μεγαλοψυχία, τι κι αν έχει βιογραφικό που θα ζήλευε ο εργοδότης για τον ίδιο και τα παιδιά του…μη διστάσετε να το ενθαρρύνετε να πετάξει το ψωμί στα μούτρα του «Κύριου» εργοδότη του πριν φτάσει στο σημείο η απόρριψη να επηρεάσει την ζωή του. Η ιστορία θα αποδείξει ποιος έχει το ψωμί αυτό μεγαλύτερη ανάγκη.
Επίσης μην γίνετε ποτέ ο φανταστικός «κύριος» της ιστορίας, ειδικά αν δεν είστε σίγουροι αν έχετε φερθεί όσο καλά θέλετε να πιστεύετε…οι λόγοι προφανείς!
Ευτυχώς σήμερα τα social media,οι καταγγελίες σε επίσημες πλατφόρμες για τα εργασιακά, αποκαλύπτουν τέτοιες συμπεριφορές. Ξεγυμνώνουν κακούς εργοδότες και εκθέτουν ακόμα και ολόκληρους κλάδους. Όμως βοηθάνε και στη βελτίωση. Έτσι πιστεύουμε, τουλάχιστον.
Επιπλέον, γενικότερα μιλώντας, το mobbing, γνωστό ως εργασιακό bullying, είναι επίσης κάτι για το οποίο αξίζει να μιλάμε ελεύθερα στα παιδιά μας και να ενημερωνόμαστε και εμείς οι ίδιοι, χωρίς φόβο.
Αξιοπρέπεια και αυτοπροστασία λέγεται και αξίζει πολύ περισσότερο από λίγα ψωμιά…
Θαμπώθηκε από
